Η ιστορία του MAURO ξεκινά καθώς μία από τις πιο δύσκολες χρονιές στη σύγχρονη ιταλική ιστορία πλησιάζει στο τέλος της. Η χώρα βρίσκεται σε καραντίνα, ένα μέτρο που στοχεύει στην παρεμπόδιση της ανανεωμένης αιχμής των λοιμώξεων από Covid που φοβούνται κατά τη διάρκεια των διακοπών. Σε μία από τις χώρες που πλήττονται περισσότερο στην Ευρώπη, ο Covid έχει ήδη ζήσει σχεδόν 70.000 ζωές και οι θάνατοι στο δεύτερο κύμα ξεπερνούν τα αδιέξοδα του πρώτου. Ελπίζουμε ότι το πρόγραμμα εμβολιασμού που ξεκίνησε πρόσφατα θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους του εφιάλτη, αλλά κατά τη διάρκεια του Δεκεμβρίου του 2020, ο ιός ισχυρίζεται ότι ζει μεταξύ 600 και 800 ζωών κάθε 24 ώρες.
Παρά τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας και την απαγόρευση των διαπεριφερειακών ταξιδιών, ο μηχανικός της διοίκησης Mauro Carrucciu πρέπει να πάει στη δουλειά. Η κοπέλα του, καθηγήτρια γλώσσας Julia Mete, βρίσκεται στον Καναδά και επισκέπτεται τον παππού της, οπότε ο Mauro ξυπνά μόνος του στο διαμέρισμά του με θέα τον διάσημο καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας με τον υπέροχο θόλο της Αναγέννησης.
Σηκώνει το κεφάλι του από το μαξιλάρι του στις 6.30 π.μ. Αισθάνεται ζάλη και όταν προσπαθεί να σηκωθεί, ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να βασιστεί στο αριστερό του χέρι ή στο αριστερό του πόδι. Δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει, αλλά το ένστικτό του λέει να ξεκλειδώσει το μάνδαλο στην μπροστινή του πόρτα αν είναι το τελευταίο πράγμα που κάνει, οπότε τρέχει κατά μήκος της έκτασης των τεσσάρων μέτρων των παρκέ, κρατώντας το τηλέφωνό του ανάμεσα στα δόντια του.
Πριν καλέσει τον αριθμό έκτακτης ανάγκης, ο Mauro προσπαθεί να καλέσει τη μαμά του. Γνωρίζει πού ζει και θα μπορούσε να κατευθύνει ένα ασθενοφόρο στη διεύθυνσή του. Αλλά είναι νωρίς το πρωί και δεν απαντά. Ο Mauro αισθάνεται το στόμα του να γεμίζει με σάλιο καθώς καλεί το 118. Εξακολουθεί να μπορεί να μιλήσει, αλλά αρχίζει να μπερδεύεται.
ΧΟΠΑ μπροστά στον Σεπτέμβριο του 2023 και στον ισχιακό γάμο του Mauro και της Julia σε έναν από τους πιο cool γάμους στην Τοσκάνη - τη Λιμονάια στο Μουσείο Stibbert στους λόφους της Φλωρεντίας. Είναι μια χαρούμενη περίσταση, μια γιορτή τόσο της αγάπης όσο και της ζωής, αλλά όσον αφορά τον Mauro, δύο από τους καλεσμένους είναι πιο σημαντικοί από όλους τους άλλους - η γυναίκα που τον γέννησε το 1987 και η γυναίκα που 33 χρόνια αργότερα του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία.
Η Δρ. Angela Konze παρευρίσκεται με τη σύντροφό της, τη νοσηλευτικό προσωπικό επειγόντων περιστατικών Rita Marino, η οποία ήταν το πρώτο άτομο που είδε τον Mauro όταν περνούσε μέσα από τις πόρτες του Νοσοκομείου Santa Maria Nuovo λίγο μετά τις 7 π.μ. στο 29 Δεκεμβρίου 2020.
«Ο Mauro μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο από το ιατρικές υπηρεσίες για επείγοντα περιστατικά», λέει. «Κάλεσαν εκ των προτέρων για να μας ενημερώσουν ότι φέρνουν έναν νεαρό άνδρα με αριστερή ημιπάρεση του οποίου η τελευταία φορά που φαινόταν φυσιολογική δεν ήταν γνωστή. Ενεργοποίησα αμέσως το διαδρομή του αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο για ένα περιστατικό αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο ξυπνούσε.»
Για ιατρός ΤΕΠ, Δρ Monica Ciaccheri, που εξαντλήθηκε στο τέλος μιας νυχτερινής βάρδιας, ο χρόνος θα μπορούσε σπάνια να είναι χειρότερος. Θα πρέπει να βασίζονται στην αδρεναλίνη για να περάσουν τα επόμενα 64 λεπτά.
Θυμάται, «Ο Mauro δεν μπορούσε πραγματικά να μιλήσει. Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του, αλλά δεν μπορούσε να κουνήσει το αριστερό του χέρι και δεν μπορούσε να μιλήσει. Κατάλαβα ότι θα μπορούσε να ήταν ένα αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Έπρεπε να δράσουμε γρήγορα. Πάνω απ' όλα έπρεπε να συνεχίσουμε να του μιλάμε για να δείξουμε ότι ήμασταν ήρεμοι και στην πραγματικότητα δεν ήμασταν.»
Η ραπτική λειτούργησε. Ο Mauro λέει: «Γνώριζα ότι υπήρχε μια έκτακτη ανάγκη γύρω μου, ότι αντιμετώπιζαν ένα επείγον ζήτημα, αλλά είχαν επίσης την ηρεμία κάποιου που ξέρει τι κάνει. Δεν θυμάμαι να σταματώ για λίγο, ήταν σαν να με είχαν βάλει σε ένα ιπτάμενο χαλί.»
Το ιπτάμενο χαλί τον μετέφερε στην ακτινολογία, όπου η Δρ. Angela Konze είχε αναλάβει να βοηθήσει έναν συνάδελφο από τη νυχτερινή βάρδια. Όταν η πρώτη αξονική τομογραφία δεν έδωσε καμία εξήγηση για τα συμπτώματα του Mauro, το ιπτάμενο χαλί συνεχίστηκε με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα στην αίθουσα του συστήματος μαγνητικής τομογραφίας για εξέταση μαγνητικής τομογραφίας. Εδώ επιβεβαιώθηκε ότι ο Mauro είχε υποστεί αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο και ότι, παρά το γεγονός ότι ο χρόνος έναρξης των σύμπτωμα ήταν άγνωστος, το χρονικό περιθώριο θεραπευτική αντιμετώπιση δεν είχε κλείσει ακόμα.
Ως γιατρός της ΤΕΠ, η Δρ. Ciaccheri πήρε την απόφαση να λάβει θεραπεία. Αν και δεν ήταν αστροκολόγος, μπορούσε να αξιοποιήσει τα διδάγματα από τα εργαστήρια Angels τους προηγούμενους μήνες και τα πρωτόκολλα που είχε στις τσέπες του λευκού παλτού της.
«Συζητούσαμε για έναν νεαρό άνδρα – ήταν απαραίτητο», λέει. «Είπα στον εαυτό μου «Δεν θα φοβάμαι πια» επειδή ήμουν σίγουρος ότι ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω».
Με την τσάντααγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο Angels, ο Mauro αντιμετωπίστηκε επί τόπου πριν μεταφερθεί, πρώτα, στο τμήμα επειγόντων περιστατικών υπό την επίβλεψη τηςDrFrancesco Prosperi Iovi και στη συνέχεια υπό την επίβλεψη του ιατρού εσωτερικής ιατρικής ιατρός Δρ. Vieri Vannucchi στη ΜΕΘ.
Ήταν ενθουσιασμένοι από την ανάρρωση του Mauro, λέει ο Δρ. Vannucchi. «Ακόμα και σε μια στιγμή με εξαιρετική δυσκολία, όταν οι ασθενείς με Covid γέμισαν τη ΜΕΘ και δεν είχαμε καν διαθέσιμες οθόνες, καταφέραμε να φροντίσουμε τον Mauro με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χάρη στη μεγάλη συνεργασία μεταξύ όλων των επαγγελματιών.»
Ο Mauro ήταν τα καλά νέα που χρειαζόταν η ομάδα, ο Δρ. Vannucchi προτείνει: «Εκείνη τη στιγμή, κατά την οποία λόγω του Covid όλα πήγαιναν στραβά, ο Mauro πήγε καλά.»
Στον Καναδά, η Τζούλια χαιρετούσε τα νέα με δυσπιστία. «Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος που φαινόταν τελείως εντάξει μου έλεγε ότι απλώς είχε κάτι που δεν πίστευα καν ότι ήταν δυνατό. Ένιωσα πολύ ένοχος που δεν ήμουν εκεί μαζί του, ότι το έκανε μόνος του.
«Ο μεγαλύτερος φόβος μου φυσικά ήταν ότι θα ξανασυμβεί. Φοβόμουν ότι δεν θα ήταν ποτέ ο ίδιος, ότι η άποψή του για τη ζωή θα άλλαζε και ότι δεν θα ήταν πλέον τόσο θετικός χαρούμενος άνθρωπος. Στην πραγματικότητα, σκέφτομαι ότι κάτι έκανε το αντίθετο. Τον έκανε πιο θετικό και πιο αισιόδοξο με πολλούς τρόπους.»
«Δεν έγινα καλύτερος άνθρωπος», λέει ο Mauro. «Δεν έγινα σοφός, δεν είδα τον Θεό, είμαι ο ίδιος κακός όπως πριν. Το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει στη ζωή μου είναι ότι σταμάτησα να κάνω πράγματα που δεν θέλω να κάνω. Απλά δίνω διαφορετικές προτεραιότητες στα πράγματα. Δεν χάνω άλλο χρόνο».
Η δεύτερη ευκαιρία του είναι μια νέα εντολή, λέει. «Είναι άλλο ένα εισιτήριο για το καρουζέλ. Είμαι εδώ και μπόρεσα να παντρευτώ, να αγοράσω ένα σπίτι, να εργαστώ εκ των προτέρων, να αποκτήσω παιδιά στο μέλλον - όλα όσα μπορεί να μην συνέβαιναν εάν δεν ήταν για αυτήν την ομάδα.»
Με 16 βραβεία ESO Angels Diamond Awards, το νοσοκομείο Santa Maria Nuovo είναι ένα από τα κορυφαία κέντρα αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο στην Ευρώπη. Μέσα σε ένα χρόνο από την εγγραφή της στο πρόγραμμα Angels το 2018, διπλασίασε το ποσοστό επανασηραγγοποίηση της, μείωσε στο ήμισυ τον χρόνο από πόρτα σε βελόνα και κέρδισε το πρώτο διαμάντι βραβείο της Ιταλίας. Από τότε, το φωτεινό σημείο στο νοσοκομείο Santa Maria Nuova συνέχισε να διαδίδει το φως του.
Η Δρ. Angela Konze είναι μια αξιοσημείωτη εκπαιδευτής για τα εγκεφαλικά αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, της οποίας η καινοτόμος και αφοσιωμένη εργασία έχει επηρεάσει τη φροντίδα αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου σε όλη την Κεντρική Τοσκάνη. Μετά την ανάρρωσή του από το αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο του, ο Mauro συμμετέχει τακτικά σε εργαστήρια και εκπαιδευτικές συναντήσεις. «Έχει εμπλουτίσει τη ζωή μας», λέει η Angela. «Όταν μοιράζεται την ιστορία του, πιστεύουμε ότι δεν είναι δυνατή η καλύτερη εκμάθηση. Για όλους μας.» 
Η ιστορία του MAURO για την επιβίωση από αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο επίσης η ιστορία μιας διαρκούς φιλίας που ξεκίνησε σχεδόν από τη στιγμή που έφτασε στη Santa Maria Nuova. Θυμάται «να μπει στο νοσοκομείο και να βρει όχι μια ομάδα ανθρώπων, αλλά μια ομάδα». Το να ακούν τα αστεία των γιατρών μεταξύ τους ήταν παρηγορητικό, λέει. «Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Τα έκανε να φαίνονται λιγότερο σαν γιατροί και πιο άνθρωποι.»
«Φυσικά, δεν είμαστε μόνο γιατροί, είμαστε και άνθρωποι», λέει η Angela. «Ο Mauro είναι ένας ασθενής για τον οποίο είμαστε περήφανοι και έχει γίνει επίσης φίλος. Στη συνέχεια γνωρίσαμε την Τζούλια και πήγαμε στο γάμο τους που ήταν συναισθηματικός για εμάς. Ένας γάμος είναι πάντα συναισθηματικός, αλλά αν θυμάστε ότι τρία χρόνια νωρίτερα θα μπορούσε να έχει αλλάξει εντελώς, αλλάζουν τα πάντα.»
Το να δουν την Άντζελα και τη Ρίτα να φτάνουν στο γάμο τους ήταν μια ξεχωριστή, όμορφη στιγμή, λέει η Τζούλια. «Ήταν τα δύο πρώτα άτομα που είδα, ήμουν ακόμα στο αυτοκίνητο. Τα είδα και σκέφτηκα ότι ουάου, σήμερα δεν θα συνέβαινε ποτέ χωρίς αυτά τα δύο άτομα και τώρα είναι εδώ με τις οικογένειές μας.»
Ο Mauro είναι ανένδοτος ότι η ιστορία του αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο δεν είναι μια καλή τύχη, αλλά μια ομάδα ανθρώπων που έλαβαν εσκεμμένα μέτρα για να γίνουν η σωστή ομάδα.
Εξηγεί: «Πάντα λέω ότι το να μπορείς να καλέσεις το ασθενοφόρο ήταν τυχερό. Από εκείνη τη στιγμή, όμως, δεν θα πρέπει να μιλάτε για τύχη. Από τότε, πρόκειται για την εύρεση ανθρώπων που ξέρουν τι να κάνουν.
«Γνώρισα ανθρώπους που μου έδωσαν τη ζωή μου και μου έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά όχι επειδή ήμουν τυχερός. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πιο τυχερό από τους άλλους, αλλά μόνο ένα άτομο που βρήκε τους σωστούς ανθρώπους.
«Και ελπίζω ότι όποιος περάσει από αυτή την πόρτα βρίσκει τους ίδιους ανθρώπους, την ίδια ομάδα και το ίδιο πάθος που έβαλαν στη δουλειά τους.»
